O przedszkolu

Przedszkole Publiczne nr 46
w Szczecinie
otworzyło swoje podwoje
10 kwietnia 1978 roku.

Przez wszystkie lata istnienia, przyświecała nam idea tworzenia dzieciom optymalnych warunków do indywidualnego rozwoju i czerpania radości z zabaw i zajęć.

Wspólnie z rodzicami staraliśmy się wytworzyć atmosferę życzliwości i współpracy dla dobra dzieci.

Zatrudniamy wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną systematycznie doskonalącą się i otwartą na nowe metody pracy z dziećmi.

W roku szkolnym 2024/2025 pracujemy na poniższych programach.

• „Zabawy z porami roku – Program wychowania przedszkolnego” – dr Iwona Lekwowicz, dr Anna Tworkowska – Baraniuk
• „Program wychowania przedszkolnego” – Dorota Kossakowska
• „Dziecięca Matematyka” – Edyta Gruszczyk – Kolczyńska, Ewa Zielińska
• „Planeta dzieci” – Jolanta Wasilewska

Religia

• ,,Kocham Jezusa – Pan Jezus Nauczycielem”- ks. dr Paweł Płaczek

Język Angielski

• Program nauczania języka angielskiego w przedszkolu – Magdalena Appel, Joanna Zarańska, Ewa Piotrowska

Programy autorskie opracowane przez nauczycielki naszego przedszkola

• Program pt. ,,Zdrowy przedszkolak”
• Program profilaktyczny pt. ,,Trzymaj się prosto”
• Program projakościowy pt. ,,Matematyczne Asy”
• Profilaktyka zaburzeń mowy i wspomaganie jej rozwoju u dzieci w wieku przedszkolnym
• Innowacja pedagogiczna z zakresu edukacji czytelniczej pt. „Książki mają moc” Aleksandry Strzelczyk
• Innowacja pedagogiczna pt. „Sensoryczny wtorek” Magdaleny Zych
• Innowacja pedagogiczna pt. „Odkryj tajemnicę swoich rąk” Jolanty Gałaszewskiej.

W bieżącym roku szkolnym będziemy realizować następujący temat:

„W zdrowym ciele zdrowy duch” – kształtowanie nawyków prozdrowotnych u dzieci

Propagujemy i kształcimy według poniższych metod

„Dziecięca matematyka ” – E. Gruszczyk-Kolczyńska

Jest to metoda, której celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych, ćwiczenie odporności emocjonalnej dziecka oraz budowanie pozytywnego obrazu samego siebie.

Metoda E. Gruszczyk – Kolczyńskiej i E. Zielińskiej sprzyja również stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci, dobrze przygotowuje do nauki matematyki w szkole.

Okres przedszkolny to czas otwierania się dziecięcych oczu na świat, czas poznawania i doświadczania. To także okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób dzieci uczą się. Najważniejsze są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, tzn. słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne.

„Metoda Dobrego Startu” – M. Bogdanowicz

Głównym założeniem MDS jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych.

Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni.

MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Występują w niej trzy elementy:

• element motoryczny to ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe, a także ruchowo-słuchowo – wzrokowe czyli ruchy zharmonizowane z rytmem piosenki, wykonywane podczas reprodukowania znaków graficznych;
• element słuchowy to piosenki, wierszyki, zdania, wyrazy;
• element wzrokowy to znaki graficzne (łatwe wzory, wzory literopodobne, litery i znaki matematyczne).

Zabawy i zajęcia ruchowe wg Weroniki Sherborne

Główne cele metody W. Sherborne to zaspokajanie:

• potrzeby ruchu;
• potrzeby odprężenia;
• potrzeby ekspresji;
• potrzeby tworzenia.

Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:

• świadomości własnego ciała i usprawnienia ruchowego;
• świadomość przestrzeni i działania w niej;
• dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.

Metoda Pedagogiki Zabawy – KLANZA

Podstawowe założenie to holistyczna koncepcja człowieka, to przekonanie o możliwościach rozwojowych każdej osoby. To dlatego uważamy, że każde spotkanie TU i TERAZ wszystkim jego uczestnikom daje szansę uświadomienia sobie tego, co można zmienić, czego warto się nauczyć. Chociaż każdy ma ukształtowany potencjał osobowości, może dbać o jego doskonalenie.

W dążeniu do szczęścia i dobra można rozwijać się poprzez udział w pozytywnych zadaniach podejmowanych przez grupę. Dobre relacje i umiejętność współpracy są celem KLANZY.

Efektem stosowania naszej metody jest:

• wzmocnienie potencjału człowieka;
• wzbudzenie chęci do doskonalenia i zdobywania umiejętności;
• chęć do pozytywnych zmian w rodzinie, środowisku zawodowym.

„Metoda aktywnego słuchania muzyki” – Batii Straussa

Metoda Batii Strauss daje dzieciom okazję uczestniczenia w utworze muzycznym, przeniknięcia do jego struktury, a w konsekwencji radosny i rozumny odbiór dzieła.

Dzieci odczuwają i przeżywają radość wspólnoty tworzenia, dostępną, jakby się mogło wydawać, tylko artystom.

Metoda aktywnego słuchania muzyki pozwala na swobodną zamianę ról, jakie mogą pełnić dzieci w danym utworze muzycznym, raz występując w roli wykonawcy, a za chwilę wcielając się w dyrygenta.

Dzięki tej metodzie, kształcą swoją wyobraźnię dźwiękową. A utwór, mimo wielokrotnego słuchania nie traci na atrakcyjności.

Słuchanie muzyki metodą Batii Strauss integruje różne formy aktywności: słuchanie, granie, tańczenie i śpiewanie z elementami pantomimy, dramy i różnych form plastycznych.

Pozwala w sposób niewerbalny odkryć różne aspekty dzieła muzycznego: jego formę, tempo i rytm oraz dynamikę i barwę oraz w stosunkowo krótkim czasie osiągnąć cel zamierzony przez nauczyciela.

Metoda Integracji Sensorycznej (SI)

Integracja sensoryczna to proces w którym następuje organizacja dostarczanych do mózgu wrażeń sensorycznych tak, aby mogły być wykorzystane w celowym działaniu, czyli w reakcjach adaptacyjnych, służących do wykonania określonej czynności, przyjęcia odpowiedniej pozycji ciała itp.

Jeśli występują zaburzenia w odbiorze i integrowaniu bodźców zmysłowych to będą pojawiać się dysfunkcje w rozwoju poznawczym, motorycznym oraz zachowaniu dziecka. Dlatego celem terapii SI jest poprawa jakości przesyłania i organizacji informacji sensorycznej, tj. tego co jest odbierane przez różne zmysły naszego organizmu.

Głównym zadaniem jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych: przedsionkowych, proprioceptywnych i dotykowych w taki sposób, aby dziecko odpowiadało reakcją poprawiającą integrację tych bodźców.

Metoda twórczego ruchu Carla Orffa

Główne założenia oraz zalety metody:

1. Za źródło muzyki przyjmuje mowę oraz ruch – gest.

MOWA – jej przedłużeniem jest MUZYKA WOKALNA

RUCH – GEST- przedłużenie stanowi MUZYKA INSTRUMENTALNA

1. Muzyka, która powstaje jest: spontaniczna, twórcza, improwizowana, niczym nieograniczona.
2. Wprowadzenie dziecka w otaczający świat odbywa się w ścisłym kontakcie z muzyką.
3. Muzyka połączona jest z ruchem, gdyż nie da jej się teoretycznie poznać. Dopiero praktyka, bezpośredni kontakt zapewnia całkowite poznanie jej wartości.
4. Ruch w idei Orffa charakteryzuje się takimi cechami jak: elementarność, naturalność i z niego powstaje, rodzi się muzyka.

„Jak najwięcej twórczej aktywności, swobody i radości w obcowaniu dziecka z muzyką, jak najbliżej psychiki dziecka i jego muzycznych potrzeb”.

Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana

Twórcą metody improwizacji ruchowej był Rudolf Laban. W tej koncepcji wychowania fizycznego dziecko ćwiczy to, na co ma ochotę i na co je stać. Liczy wyłącznie na siebie, ponieważ nikt niczego mu nie narzuca, ale i nikt mu nie pomaga. Założeniem gimnastyki twórczej Rudolfa Labana jest wiązanie ruchu ze słowem, rytmem i muzyką. Nauczyciel podczas zajęć nawiązuje do pór roku, ważnych wydarzeń, wykorzystuje znane dzieciom piosenki i wierszyki. Różnorodność form ruchowych oraz sposób zajęć stwarza dzieciom możliwość twórczego działania. Sprzyja temu atmosfera towarzysząca zajęciom: swoboda, humor, śmiech. Rudolf Laban duży nacisk kładł nie na efekt, lecz na sposób wykonania, tworzenia przez dziecko ruchu. Dziecko podczas zajęć jest jednocześnie aktorem i autorem. Zgodnie z tą koncepcją ćwiczenia gimnastyczne powinny mieć formę zadań otwartych, które zapewniają swobodę i możliwość decydowania o sposobie wykonywania ruchu, a tym samym wyrażania swojej indywidualności. Podczas zajęć prowadzonych metodą Labana obowiązują zasady: każdy ćwiczący wykonuje zadania ruchowe na swój sposób ( bez pokazu), zajęcia prowadzone są w luźno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa do ćwiczeń jest dowolna dla każdego dziecka, elementem towarzyszącym wykonywaniu zadań ruchowych może być muzyka. Tematyka zadań ruchowych dotykająca pięciu zasadniczych tematów a oto przykładowe ćwiczenia w obrębie każdego z nich:

1. Wyczucie (świadomość) własnego ciała.

• Gąsienica – leżenie przodem, dzieci pokazują jak porusza się gąsienica.

• Słoń, wróbel, kot… – naśladowanie ruchem wymienionych zwierząt (pokażcie jak porusza się kot, który próbuje upolować mysz).

•Kwiatek – dzieci pokazują jak rozwija się kwiatek, gdy świeci słońce i jak się zamyka, gdy słońce zachodzi.

2. Wyczucie ciężaru i czasu.

• Piłka – dzieci pokazują jak odbija się ciężka piłka, a jak lekka dmuchana.

• Film – dzieci pokazują jak zachowują się ludzie na filmie, który jest przyśpieszony, a jak na filmie zwolnionym.

• Chwytanie baniek mydlanych, opadających liści lub, piórek.

3. Wyczucie przestrzeni.

• Pułapka – dzieci wyobrażają sobie, że ich buty przykleiły się do podłogi, należy spróbować je 'odkleić’.

•Motylki – dzieci pokazują jak fruwają motylki.

• Rysunki – przy muzyce dzieci rysują w powietrzu dowolne figury, następnie poruszają się po sali wg narysowanego przez siebie projektu.

4. Rozwijanie wyczucia płynności ruchu i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie.

• Pszczoły – (przy muzyce) slalom między kwiatkami.

• Wiatr – dzieci pokazują jak porusza się człowiek idący pod wiatr i jak idący z wiatrem.

• Swobodny taniec przy muzyce na pauzę przyjęcie zastygłej pozycji ciała.

5. Adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy.

• Lustro (w parach) – jedno dziecko wykonuje dowolne ruchy, drucie stojące naprzeciw niego powtarza je wiernie(zmiana ról).

• Taniec – dzieci tańczą przy muzyce, na pauzę dowolną częścią swojego ciała starają się dotknąć dziecka stojącego najbliżej.

Metoda gimnastyki rytmicznej A.M. Kniessów

Charakterystyczne dla metody Kniessów jest użycie do ćwiczeń ruchowych dwóch przyborów jednocześnie, np. wstążki, szarfy, grzechotki, dzwoneczka, bębenka, przepołowionej łuski orzecha laskowego.

Cele:

• nabywanie umiejętności kierowania ciałem poprzez ćwiczenia ruchowe
• wyrabianiu umiejętności łączenia ruchu z muzyką i rytmem oraz manipulacji przyborem
• wyrażanie siebie i swoich odczuć poprzez ruch rytmiczny

W tej metodzie ogranicza się mówienie, ma ona bowiem rozbudzać wyobraźnię dziecka oraz jego kreatywność. Impulsem do podejmowania jakichkolwiek działań jest muzyka.

W trakcie ćwiczeń jest dużo improwizacji, indywidualnej interpretacji muzyki, swobody w użyciu przyborów. Towarzyszy im uczucie radości, uczenia się i nabywania kultury oraz płynności ruchu.

Kinezjologia Edukacyjna Paula Dennisona

Dr Paul Dennison opracował metodę mającą na celu zintegrowanie pracy mózgu. Jak wiemy mózg jest narządem symetrycznym, a każda półkula ma inne zadania. Prawa półkula mózgu jest odpowiedzialna za uczucia, uczenie się, percepcje przestrzeni, pamięć długotrwała.

Lewa półkula mózgowa (u osób praworęcznych) odpowiada za: myśli, analizę, widzenie szczegółów, kontrole nad słowem. Dzięki harmonijnej współpracy obu półkul dzieci z łatwością przyswajają sobie nową wiedzę i umiejętności.

Jeśli natomiast występuje brak równowagi miedzy praca obu półkul powstają wówczas różnego rodzaju zakłócenia. Uczeń może mieć wtedy problemy w nauce czytania i pisania, a nawet z wyrażaniem własnych emocji.

Powstałe zaburzenia można zlikwidować poprzez ruch. Dennison proponuje ćwiczenia, które prowadza do integracji obu półkul mózgu, czego efektem może być np.: płynne czytanie lub poprawa koncentracji.

Działania kinezjologii edukacyjnej powodują dość szybkie i długotrwałe zmiany, poprzez rzeczywiste budowanie powiązań nerwowych w obrębie mózgu i ciała, dzięki czemu uczenie przebiega szybciej, efektywniej, a co istotne bezstresowo.

Metoda twórczego myślenia J. Ozborne – „Burza mózgów”

Metoda znana jako „giełda pomysłów”, „fabryka pomysłów”, „sesja wartościowania” lub „metoda Osborna”. Może być stosowana jako rozgrzewka twórcza przed określonym zadaniem lub jako metoda rozwiązywania problemów oraz jako definiowanie pojęć przez skojarzenia.

Metoda pozwala uzyskać w krótkim czasie dużą liczbę zróżnicowanych rozwiązań jednego problemu.

„Burzę mózgów” należy podzielić na trzy etapy:

• wytwarzanie pomysłów
• ocena i analiza pomysłów według ustalonych kryteriów
• zastosowanie pomysłów, rozwiązań w praktyce

Metoda Marii Montessori

Pedagogika Marii Montessori daje dziecku szansę wszechstronnego rozwoju: fizycznego, duchowego, kulturowego i społecznego; wspiera jego spontaniczną i twórczą aktywność.

Pedagogika Montessori pomaga w rozwijaniu indywidualnych cech osobowości, w formowaniu prawidłowego charakteru, zdobywaniu wiedzy, umiejętności szkolnych i współdziałania.

Cele te realizowane są poprzez pomoc dziecku w:

• rozwijaniu samodzielności i wiary we własne siły,
• wypracowaniu szacunku do porządku i do pracy,
• wypracowaniu zamiłowania do ciszy i w tej atmosferze do pracy indywidualnej i zbiorowej,
• osiąganiu długotrwałej koncentracji nad wykonywanym zadaniem,
• wypracowaniu postaw posłuszeństwa opartego na samokontroli, a nie na zewnętrznym przymusie,
• uniezależnieniu od nagrody,
• formowaniu postaw wzajemnej pomocy bez rywalizacji,
• szacunku dla pracy innych,
• rozwijaniu indywidualnych uzdolnień i umiejętności współpracy,
• osiąganiu spontanicznej samodyscypliny wynikającej z dziecięcego posłuszeństwa.

Pozytywna Dyscyplina

Metoda wychowawcza pozytywnej dyscypliny została oparta o badania psychologiczne austriackiego doktora i psychoterapeuty Alfreda Adlera, który jest jednym z założycieli szkoły psychologii indywidualnej.

Opiera się ona na pięciu fundamentach.

Są to: pomoc, szacunek, długofalowość, umiejętności społeczne, odkrywanie zdolności i kompetencji w aspekcie siły osobistej i autonomii.

Oprócz tego metoda obejmuje bardzo ważne narzędzia i koncepcje: wzajemny szacunek, identyfikację przekonań stojących za zachowaniami, efektywną komunikację i umiejętności rozwiązywania problemów, dyscyplinę, która uczy koncentracji na poszukiwaniu rozwiązań, a nie na karaniu oraz stosowanie zachęcania (zamiast pochwały).

Można więc powiedzieć, że Pozytywna Dyscyplina to przede wszystkim pozytywne wyznaczanie reguł i uczenie dzieci tego, co uznajemy za ważne.